یادداشت: از حالا به بعد، زنده باد «شنبه ها»

علاقه به تیم های داخلی و سردرد برای فوتبال ایران به کنار، حال و هوایی که شروع مسابقات خارجی به جماعت عشق فوتبال می دهد، اساسا یک چیز دیگر است.

هر چقدر هم که جام جهانی جوانان و یورو زیر ۲۱ سال و جام ملتهای آفریقا و جام جهانی زنان به خورد همه داده باشند، با لذت تماشای یک بازی از لیگ های معتبر جهان برابری نمی کند.
راستش دوست دارم پا را فراتر بگذارم؛ حتی جام جهانی و جام ملتهای اروپا هم برای ما لالیگا و پریمیر لیگ نمی شود. ما؟ همین عشق فوتبال ها. همین ها که شبانه روز به دنبال خبر از ریز و درشت فوتبال و اهلش هستیم.

اصلا انگار فوتبال یعنی باشگاهی. جذابیت در رقابت است و رقابت هم اینجاست. بر سر همه چیز. از کری خوانی و جام شماری برای همدیگر گرفته، تا کورس بر سر خریدن یک سوپراستار. همه اینهاست که فوتبال باشگاهی را برای ما جذاب کرده و گروه بزرگی ساخته که دوست دارند آخر هفته و تعطیلات تمام شود؛ برخلاف آدم های عادی!

شاید خوره فوتبال ها تنها قشری از مردم باشند که عاشق شنبه هستند. اول هفته فارغ از مدرسه و دانشگاه و محل کار، برای این عده یک معنای دیگر دارد؛ چیزی فراتر از درس و امتحان و مشغله. تعطیلی های بین دو فصل را که کم کنی، در باقی روزهای سال، شنبه یعنی شروع یک درگیری فکری شیرین. یعنی برخاستن دوباره یک موج هیجان. شنبه یعنی فوتبال، یعنی فوتبال اروپا. و چه گل سرسبدی است «اول این هفته» در تمام اول هفته های سال.

بالاخره بعد از چند ماه، شنبه ای رسیده که دوباره همان رنگ و بو را برای عشق فوتبال ها دارد. دوباره همه برای این شغل بدون مستمری به تکاپو می افتند. برای دنبال کردن هر متن و عکس و ویدیویی که فقط یک جایش نوشته باشد: فوتبال. فوتبال اروپا شروع شده و چه حسن مطلعی برای آن، بهتر از جذاب ترین لیگ دنیا؟

ما امروز حتی به درخشش جک گریلیش و جاه طلب های استون ویلا مقابل تاتنهام هم فکر می کنیم. به اینکه برناردو سیلوا در روز تولدش فصلی سرنوشت ساز را با سیتی شروع می کند. لیورپول دیشب دوباره با هدف همیشگی ماموریت خود را آغاز کرده، برای پایان دادن به یک طلسم لعنتی. آخ، راستی طلسم؛ همان که خود ما هم حسابی دنبال شکستنش هستیم. امسال برای جواهر ایرانی جزیره زمین تا آسمان با فصل قبل فرق دارد. جهانبخش هم بخش جذابی از این شنبه است. در ویکاریج رود، مقابل واتفورد.

امروز آنقدر برای این قماش هیجان انگیز است که خیلی راحت انتظار یک روزه تا رونمایی از آرسنال و همینطور بازی بزرگ هفته را به جان می خرند. دلبری برنامه هفته اول جزیره؛ منچستر – چلسی. یا برای نوستالژی بازها؛ سولسشر – لمپارد.

کنار انگلیس، لوشامپیونه هم شروع شده. موناکو – لیون افتتاحیه به نسبت جذابی بود اما حیف که نمی توانست شانه به شانه افتتاحیه جزیره بیاید. و این ماهیت خود فوتبال انگلیس است. حالا لیورپول – واتفورد، یا هر تقابل دیگری.

انتظار خوره فوتبال ها امروز با دیدارهای محبوب ترین لیگ دنیا تا حد زیادی به پایان می رسد. شروع فوتبال اروپا و جریان خون تازه در رگ های یک مشت عاشق. در ساعت هایی که جزئی از برنامه مان شده. شنبه ها؛ ۴ بعد از ظهر، ۶ و نیم عصر و ۹ شب.

بقیه این انتظار مرحله به مرحله تمام می شود. آخر همین هفته بایرن و هرتابرلین به داد آلمانی باز های تشنه فوتبال می رسند، لیونل مسی هم پا به چمن استادیوم سن مامس می گذارد تا عطش لالیگا فن ها تسکین پیدا کند.

هوادارهای کالچو اما یک هفته بیشتر از همه باید صبر کنند. البته برای وفادارهایی که عاشق بوفون، توتی، زانتی و مالدینی هستند، انتظار برای رسیدن به یک عشق اصلا مفهوم ناملموسی نیست؛ جماعتی که صبر و وفاداری را از بر هستند.

خلاصه اینکه اگر برای هر کسی این روزها داغ و سوزان بوده، به پوست یک قشر خاص از جامعه تازه گرما رسیده و آرام آرام دارند متوجه حرارتی بالا می شوند. گرمای هوا خیلی ها را از پا درآورده اما گرمای رسیدن فوتبال، آن هم از نوع اروپایی‌ش، امید دهنده است و حیات بخش. رسیدن تنها شنبه سال که کسانی چندین ماه انتظارش را می کشیدند، نوش جان همه ما. از حالا به بعد، زنده باد شنبه ها.

علی عشق آبادی