بیانیه خانواده احمد رضا شاکر درخصوص اهدای اعضای عزیز از دست رفته شان

میلاد هر کودک شکفتن گلی را ماند!!!
میلاد دوباره ی گلی که طولانیِ زمستانهای سخت را نگذرانده.پدری که پای رفتنش نیست…مادری که نفسهاش به شمار سالهای دردانه اش افتاده،هفده زمستان و بهارهجدهمین ،نرسید به آبی سواحل همیشه فارس مادری مان،بهاری که همیشه سر بزنگاه نمی رسد!
راضی شدیم به رضای احمدرضای نوجوان و طلوع غریبانه اش را در زندگی دوباره ی دیگر عزیزان متبرک می دانیم،که هر چه بر ساحل و خاک دیار مادرانه مان قدم آهسته کنیم، رخت عزاست که بر سرمان اوار می شود.
راضی شدیم، رضای نوجوانی ات را، سلول به سلول، قلب به قلب، نگاه به نگاه، در زمین و زمان جست جوی ات می کنیم.
دل مان خون زده، چشمان خون زده، جهان را پیش چشمان تو نظاره کرده ایم،که ماندگار باشی.
و سستی پای پدری دیگر را نبینیم، مادران سرزمینمان نفسهایشان به شمار جگر گوشه شان نیفتد،که بخندی از فراز ابرها و ساحل و زمستانهایی بلند را با پوستی دیگر که حالا تکه ای از توست زیست کنی.
شاکریم به این ثانیه های بی امان که اینگونه مانده و زل زده اند به هوای خانه…
با دو پای رفته، رفته به بدرقه ی گلی نشکفته، پرپر شده به پیشواز بهار…
مارا یارای گفتن و نوشتن نیست، معشوق انچه می داند بر ما عرض داشته، تسلیمیم به رضای دوست.
باشد که صدای تپش ها و نفس های دردانه مان احمدرضا زندگی بخش و امیدبخش باشد بر آنها که این دقایق، گرد خستگی و ناامیدی مجال لبخند و زندگی را از نگاه و لبهاشان دور کرده است.
حال که دست تقدیر نوجوان برومندمان احمدرضا شاکردچار سانحه رانندگی شد و با سطح هوشیاری پایین در بیمارستان شهدای خلیج فارس بستری گردید، با اطلاع پزشکان گرانقدر مبنی بر قطع امید از بازگشت عزیزمان،، با رضایت خانواده،، ان گونه که مرام و منش پهلوانی احمدرضا بودتصمیم به اهدا عضو ایشان گرفته شد.
از تمامی ملت شریف ایران، اصحاب رسانه
دوستان و خویشان دور و نزدیک،که این روزهای سخت و طاقت فرساکنارمان هستند و با ابراز هم دردیشان داغ این روزهامان را قابل تحمل تر می کنند صمیمانه قدردانی میکنیم و با دلی پر از اشک و خون برای همه ملت ایران شادی و سلامتی ارزومندیم.

خانواده شاکر – بوشهر یازده بهمن ماه ١٣٩۶