به بهانه خداحافظی مسعود از دنیای فوتبال/یادداشت علی رضا حقپرست

به بهانه‌ی خدا حافظی مسعود از فوتبال
علیرضا حقپرست

دنیای فوتبال بازیکنان برجسته زیادی را به خودش دیده. بازیکنانی که دنیای توپ گرد رو با تکنیک ها و مهارتهای بی نظیر خودشان تحت  تاثیر قرار دادند و هر یک به فراخور زمان و موقعیت مکانی خود تن نازی کردند و در یادها ماندند تا اسیر جبر زمان و شمارش اعداد ریاضی سن شدند.

در بوشهر ما که فوتبال ید طولایی دارد، کم نبودند فوتبالیست های نابی  که یاداوری تکنیک نابشان حال دل آدم را خوب میکند. اما داستان  مسعود که به حق از نجیب زادگان فوتبال بوشهر است کمی متفاوت تر و  فراتر از فقط فوتبالیست بودن است. بازیکن سر به زیری که قبل از مرور کردن فوتبالش همه از اخلاق و مرامش صحبت میکنند. او هیچ گاه اسیر حواشی رنگارنگ فوتبال نشد تا راه موفقیت را خیلی خوب پیش ببرد و در ویترین فوتبال ایران، جایی که نبض فوتبال در آن جاریست یعنی ورزشگاه بزرگ آزادی به معنای واقعی گل کند.

در اکثر تیمهایی که بازی میکرد با وجود جثه ریزش کمتر مربی میتوانست از کنار فوتبالش عبور کند. و هرچه بیشتر رشد کرد افتاده تر و مسئولیت پذیرتر در فوتبال و زندگی گام برداشت.تا بتوان او را الگو و نمونه ایی بارز، از آن دست فوتبالیست هایی  دانست که هیچ گاه اخلاقش فدای فوتبالش نشد. تا مرور جنگندگی هایش، دربیل هایش و ‌شوت های راه دورش طمع عسل داشته باشد در فایل های نهان و پنهان خاطرات فوتبال.

هر چند به رسم و روش غریبانه اما آشنا در شهرمان کفش هایت را آویختی، اما به پاس زحمات و فوتبال نابت برای تیمای بوشهر تو را سپاس میگویم و امیدوار نظاره میکنیم تا همچون تویی را دوباره در فوتبال، این عشق بی پایان ببینیم.