هوادار نما نباشیم!/یادداشت:اسماعیل ارشدی

بی شک مهمترین بخش یک رویداد ورزشی حضور تماشاچیان در ورزشگاه است. در سرتاسر جهان میلیونها نفر زمان، انرژی و پول خود را برای تماشای ورزش هزینه میکنند و برای نشان دادن اشتیاق خود به ورزش، گاهی مسافتهای طولانی تا محل برگزاری مسابقه را طی و بخش زیادی از درآمد خود را صرف اقامت، تهیه بلیت، غذا و هزینه پارکینگ میکنند .این گروه، به عنوان تماشاچی علاقمند، با پیروزی تیم محبوب خود فریاد شادی سرمیدهند و در اندوه شکست آن میگریند.
معمولا در کشور ما ، هواداران یک تیم ورزشی، خود در بعنوان یک کارشناس خِبره، پس از هرشکست ، تاکتیک های سرمربی تیم را زیر سؤال میبرد و به جای حمایت از تیم محبوب خود، با انتقادات و توهین های نابجا، هزینه تصمیمات بلند مدت یک سرمربی را چنان بالا میبرند که مسئولان و سرمربیان تیم های ورزشی ایرانی عمدتا به دنبال نتیجه گیری های مقطعی و برنامه ریزی های کوتاه مدت و مصلحتی در ورزش کشورمان هستند. شاید در کمتر جایی از دنیا، یک تماشاگر یا هوادار به دنبال کارشناسی یا اَرِنج کردن یک تیم باشد یا پس از ناکامی های تیم محبوبشان، به جای حمایت همه جانبه، خود در مقام یک مفسر ورزشی انتقادهای نابجا و توهین های خارج از عرف خود را نثار تیم محبوبش کند. اعتراض و توهین های هواداران در کشور ما خصوصا تیم های استقلال و پرسپولیس آنچنان نابجا و غیر قابل دفاع است که با یک نگاه اجمالی میتوان به این مهم پی برد که هواداران این دو تیم در طول یک فصل ورزشی در شکست ها نه تنها از تیمشان حمایتی درخور ، ندارند ، بلکه با فشار ، تفسیر و توهین های خارج از عرف خود ، چنان استرسی به تیم وارد میکنند که در اکثر مواقع بازیکن یا سرمربی قادر به ارائه حداکثر توانایی خود در طول یک مسابقه نمیباشند. خوانش‌ها در فوتبال مخصوصا میان طرفداران تیم‌ها روز به روز به سمت محض گرایی شدیدتری می‌روند. هر چیزی یا سیاهِ سیاه است یا سفیدِ سفید. یک بازیکن یا نابغه است یا آشغال، یک مربی یا منجی است یا کلاهبرداری به دنبال پول. گویی هر روز پیدا کردن موضعی در میانه سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.

نکته جالبی که در مورد هواداران فوتبال در سرتاسر جهان وجود دارد این است که پرهوادارترین تیم های فوتبال دنیا ، اکثرا تیم هایی هستند که کمترین موفقیت را در طول سالهای اخیر را شاهد بوده اند و این یعنی اینکه هوداران ما باید وفاداری و حمایت خود را به یک تیم در زمان شکست ، نشان دهند نه فقط در مواقع کامیابی و کسب جام.با نگاهی اجمالی به جمع پر هوادارترین تیم های فوتبال دنیا ، به تیم هایی همچون دورتموند، نیوکسل ، منچستریونایتد ، لیورپول، رم ، لاتزیو، ناپولی و…. میرسیم که با نگاهی کوتاه میتوان دید که هیچ کدام از تیم ها ، علی رغم هزینه هنگفت در بعضی از این تیم ها ، در سالیان اخیر موفقیت های چشمگیری کسب نکرده اند ولی در طول یک فصل بالاترین میانگین حضور تماشاگر در ورزشگاه و در نتیجه بیشترین حمایت خود را از تیم های محبوب خود را، داشته اند.
موفقیت هایی که برانکو و بازیکنان پرسپولیس در این چند سال اخیر و امیر قلعه نویی و استقلال در سالیان گذشته کسب کرده اند ، درخور تحسین است و تیفوسی های این دوتیم میبایست در شکست های گاه و بیگاه این دو تیم نیز یار و یاور تیم باقی بمانند . به نظر میبایست بیش از پیش عقلایی فکر کرد و فشار هاو شعارهای توهین آمیز پس از شکست ها را کنار گذاشته شود. ثبات و ایستادن پشت آدم هایی که موفقیت شان، نه فقط به سود یک باشگاه، که ارزش افزوده ای برای فوتبال ایران خواهد داشت، چیزی است که باید به یک میل جمعی تبدیل شود؛ وگرنه در نهایت همچنان دور دست کسانی خواهند بود که جمله های بهتری با “شش” و “چهار” درست کنند.