گزارش از گناوه:فوتبال ، دوباره عشق ، دوباره زندگی+تصاویر

سروش افتخاری ، آبان ماه ۱۴۰۰:
باز هم عاشقان فوتبال در چمنی گرد هم آمدند که روزی شوت هایشان خاک از زمین بلند می کرد . دریبل هایشان سکوها را ذوق زده می کرد و گل هایشان بر سینه شهر حک می شد .
دست دکتر صادق عبدالهی و یارانش را جانانه می فشاریم که این دو باره ها را رقم می زنند .
به نام منوچهر و به یاد منوچهر . هنوز باور نکردیم کسی که فوتبال گناوه را از ابتدا در سینه داشت دیگر نیست . در جام پارسال از پرواز فرزند شاهین شوکه شدیم ، امسال یادواره اش را گرامی می داریم و به عشق او توپ می زنیم . منوچهر امیری روحش شاد .

برای سخن گفتن از ناخدا یوسف نیکونژاد نه قلمم غلطید و نه زبانم چرخید.
برای توصیف شخصیت والای ناخدا حاجی و آنچه با عشق ، زندگی اش را به فوتبال بخشیده ، رجوع می کنم به جملاتی پر محتوا از دل نوشته محمد افتخاری :
“«گلاته عشق»
میخواهم روایت گر و ستایش گر «جاشو» یی باشم که بارها ، بارها و سالها از خلیج فارس عبور کرد . از بادها نهراسید . «قوس» و «سهیلی» را تا «لیمر» ویرانگر ، در نوردید . بارها از گذرگاه مخوف و بلعنده «مطاف» تا «چراخی» ترسناک و فریبنده گذشت . در پناهگاه های «چنینات» و «خورخان» پناه گرفت تا دریا به آرامش برسد و لنگر برگیرد . در هر سفر« گلاته » اش سهم ناچیزی بود از نصف درآمد لنج به نسبت مقرر بین ناخدا ، شوفر ، طباخ و جاشو . ناخدا حاجی از درآمد ناچیزش در سفرهای دریایی پرخطر برای بازیکنانی که توانایی مالی نداشتند کفش و لباس می خرید و برای تیم هزینه می کرد . می دانم به چه قیمتی .به قیمت عقب افتادن از دیگران . به قیمت از سفره خانواده کم کردن . به قیمت در خانه پدری زندگی کردن .
در زمانی که داشتن کفش ایرانی«مولر» و حتی کفش چینی «دنلپ» ته سبز برای خیلی از بازیکنان آن روز آرزویی دست نیافتنی بود ، بچه های تیم تاج و آزادی گناوه کفش «آدیداس» آلمانی می پوشیدند . زمانی که سایر تیم ها فقط یک دست لباس داشتند ، تیم تاج و آزادی دارای چند دست لباس بودند و این ممکن نبود بجز با سخاوت و از خود گذشتگی ناخدا حاجی . دلی داشت به وسعت عشق . به پهنای دریا و عظمت کوه . او در «دیره» شفاف چشمانش نه ستاره «یا» را می دید و نه «قطب» را . نه «مغیب» را و نه «مطلع» را . نگاهش به ساق بازیکنان تیمش بود و دروازه ای را می دید که هر لحظه انتظار فرو ریختنش را داشت .”

ریگ بندری فوتبالدوست بوده و بازیکنان خوش تکنیکی به فوتبال گناوه استان معرفی کرده . دیدار آزادی گناوه و بندر ریگ بهانه ای شد تا به یاد بیاوریم بازیکنانی که از بندرریگ برای آزادی درخشیدند. علی خالدی ، جمشید دهقان ، ابراهیم کشتکار و … اما حسین دهقان چیز دیگری بود .
هافبک ریز نقش و خوش فکر خیلی زود خودش را از وحدت ریگ و گناوه به آزادی رساند و در دهه شصت کنار حیدر مظفری و علیرضا افتخاری مثلث طلایی میانه میدان این تیم را تشکیل دادند . انتخاب شدن برای تیم ملی جوانان ایران برای شهرستان گناوه افتخار بزرگی بود . درخشش حسین دهقان از چشمان اکبر شمسا دور نماند و به عضویت تیم منتخب استان بوشهر در آمد. بازی ها و گل های حساس دهقان از خاطر آزادی و همبازی هایش پاک نمی شود .

عمرشان دراز باد . 🌹🌹